Waarom ik mijn droombaan verruilde voor een onzeker bestaan in de Spaanse zon

Op welk moment in je leven dacht jij: het is nu of nooit? Vanaf welk moment besloot jij die eeuwige belemmerende overtuigingen in de prullenbak te kieperen? Bij mij kwam de ommekeer ongeveer een halfjaar geleden. Vanaf deze week vertel ik je daar alles over in mijn eigen podcast! Als je liever blogs leest, dan heb ik de episode bij deze ook voor je uitgeschreven.

Spaans mini dorpje

Op het moment dat ik dit schrijf zit ik in Spanje, op Gran Canaria. Ik heb hier een leuk appartementje gehuurd met twee slaapkamers, waarvan er één mijn kantoortje is. Er staat ook een slaapbank, mocht er iemand langs willen komen! Het appartementje ligt op 10 minuten lopen naar de branding: iets waar ik familie en vrienden jaloers mee maak. Ik zit ook tussen de restaurantjes: echt álles is op loopafstand. Het is hier net een dorpje. Als ik uiteten ga, naar het strand ga of een bar bezoek, kom ik al snel bekenden tegen. En dat al na drie maanden! Gran Canaria is een echt digital nomad walhalla. Zeker nu met de strengere maatregelen in andere landen, komen er elke week weer nieuwe mensen bij.

De liefde voor verhalen maken

Dat ik nu digital nomad ben, is een proces geweest van ongeveer een jaar. Ooit begon ik aan de studie journalistiek omdat ik graag mooie verhalen wilde maken bij een tijdschrift of online magazine. Ik ben opgevoed met het idee dat je naar één carrière toe werkt. Iedereen zocht in mijn omgeving naar een veilige vaste baan, dus mij leek dit ook een logische keuze. Al snel bleek dat ik interesse had in het ondernemen, want na mijn studie kon ik niet direct een vaste baan vinden. Ik schreef ook vrijwillig blogs voor websites omdat ik ervaring wilde opdoen. Uiteindelijk was ik toch op zoek naar die heilige vaste baan. Het freelancen was prima voor even, maar het maakte me onrustig om elke maand nieuwe opdrachtgevers bij elkaar te schrapen.

Droombaan

Uiteindelijk kwam ik via via bij Girlscene.nl terecht, een website voor jonge vrouwen tussen de 15 en 25 jaar. In eerste instantie mocht ik er twee dagen per week de redactie ondersteunen. Na vier maanden ging de destijds hoofdredacteur weg en kreeg ik de kans haar op te volgen. Ik had dus mijn droombaan bemachtigd! In het begin vond ik het dan ook echt geweldig. Ik mocht de redactie aansturen, beheerde de contentplanning en bedacht de social media strategie: super uitdagend en interessant allemaal. Alles veranderde toen corona kwam en we thuis moesten werken. Vanaf dat moment begon het te kriebelen. Ik ging eigenlijk hartstikke goed op dat thuiswerken! Als introvert laad ik pas op wanneer ik alleen ben. Dat thuiswerken werkte dus perfect voor mij. Dat we weer naar kantoor moesten, inclusief alle prikkels die daarbij kwamen kijken, vond ik dus niet zo leuk.

Je eigen visitekaartje

Op dat moment las ik al enorm veel boeken over digital nomads en luisterde ik naar podcasts over ondernemende vrouwen. Die interesse voor het ondernemen kwam dus weer beetje bij beetje terug. Om de proef op de som te nemen nam ik er weer een freelance klant bij. Dat was ontzettend druk, want ik werkte fulltime, dus eigenlijk had ik er helemaal geen tijd voor, maar toch zorgde het er wel voor dat mijn vlammetje weer ging branden. Het was heerlijk om iets af te leveren op mijn eigen naam, in plaats van dat een ander er met de eer vandoor gaat. Als je voor jezelf bent, ben je namelijk je eigen visitekaartje.

Comfortabel ego

Ondertussen was ik nog steeds aan het verdiepen in digital nomad bestemmingen. Op een gegeven moment begon ik af te komen van mijn belemmerende overtuigingen zoals: wat kan er mis gaan? Ik probeerde me echt voor te stellen: hoe zou mijn leven eruit zou zien als ik weer terug zou gaan naar het freelancen? Ik kan je eerlijk vertellen dat mijn ego het best wel fijn vond dat ik hoofdredacteur was van Girlscene.nl. Het was wat ik altijd had gewild en ik vertelde vol trots over mijn positie aan iedereen die het maar horen wilde. Die baan was eigenlijk mijn imago geworden. Maar in de kern was ik niet gelukkig. Ik was overwerkt, rusteloos en altijd gestresst. De druk om views te halen en te scoren was enorm hoog. Ik raakte geïnteresseerd om meer uren uit mijn dag te halen.

Geen back-up plan

Aan het begin van de zomer hakte ik de knoop door: ik zegde mijn baan op. Het voelde aan de ene kant ontzettend verkeerd. Ik hoorde een kritisch stemmetje in mijn hoofd die zich afvroeg waar ik in hemelsnaam mee bezig was. Mensen in mijn omgeving gaven me ook het advies een back-up plan te hebben, maar die had ik niet. Tot op de dag van vandaag ben ik trots op dat ik mijn gevoel heb gevolgd. In eerste instantie wilde ik naar Bali, maar het coronavirus weerhield me ervan. Vanwege het weer en de levendige digital nomad community werd het Gran Canaria. Ik deed nog een aantal dingen voor Girlscene in de overdracht, maar ondertussen was ik al druk bezig met mijn freelance bedrijf weer leven in te blazen. En nu leef ik volledig van freelance klussen. Ook heb ik een cursus gevolgd tot virtual assistant, waardoor ik mijn online aanbod heb kunnen uitbreiden.

Gelukkiger dan ooit

In Amsterdam had ik een piepkleine studie, dus die heb ik opgezegd. Een deel van mijn spullen verkocht ik en een deel staat bij mijn moeder. Uiteindelijk is het allemaal zo snel gegaan dat ik binnen twee maanden nadat ik de knoop had doorgehakt, al in het vliegtuig zag naar Gran Canaria. En daar zit ik eigenlijk nog steeds. Ik kan je eerlijk zeggen dat ik me nu beter voel dan ooit. Een vast inkomen heb ik niet meer, maar mijn mentale gezondheid is mij zoveel waard. Ik kan mijn eigen uren indelen wanneer ik dat wil en de nodige portie zon doen me ook enorm goed.

Mocht je de podcast toch liever willen beluisteren? Je vindt ‘m op Spotify en Apple Podcasts onder de naam ‘Wherelse de Podcast’. Tot volgende week!